30 ژانویه 2024- مطالعه ای که اخیراً در JAMA Internal Medicine منتشر شده است، نشان می‌دهد که استفاده از مهارکننده‌های SGLT2 در بزرگسالان مبتلا به دیابت نوع 2 (T2D) ممکن است خطر نفرولیتیازیس را در مقایسه با آگونیست‌های گیرنده GLP-1 یا مهارکننده‌هایDPP4 ، کاهش دهد.

یافته های این مطالعه ممکن است به تصمیم گیری هنگام تجویز داروهای کاهش دهنده ی قند خون برای بیماران در معرض خطر ابتلا به سنگ کلیه کمک کند.

این مطالعه ی کوهورت شامل 1378462 بزرگسال تحت بیمه ی تجاری بود که درمان دارویی برای دیابت نوع 2 را با مهارکننده‌های کوترانسپورتر 2 سدیم-گلوکز(SGLT2is)، آگونیست‌های گیرنده پپتید 1 شبه گلوکاگون، یا مهارکننده‌های دی پپتیدیل پپتیداز 4، آغاز کرده بودند. خطر ابتلا به سنگ کلیه در کسانی که درمان  SGLT2i را شروع کرده بودند، در مقایسه با کسانی که دو درمان دیگر را شروع کردند، کاهش یافت.

شیوع سنگ کلیه در سراسر جهان رو به افزایش است. سنگ کلیه با هزینه های قابل توجه، بیماری های قلبی عروقی، کاهش عملکرد کلیه و شکستگی استخوان ها، همراه است و دیابت نوع 2 با افزایش خطر ابتلا به سنگ کلیه مرتبط است.

مهارکننده‌های SGLT2، یک دسته جدیدتر از عوامل کاهش‌دهنده ی قند خون هستند که کارآزمایی‌های بالینی فواید آنها را در محافظت از کلیه ها و قلب و عروق نشان‌ داده‌ اند. همچنین گفته شده است که این گروه دارویی ممکن است با تغییر ترکیب ادرار و افزایش حجم ادرار، خطر ابتلا به نفرولیتیازیس را کاهش دهند. با این حال، هیچ مطالعه ای ارتباط بین استفاده از SGLT2i و خطر نفرولیتیازیس را در بیمارانی که مراقبت های معمول را در ایالات متحده دریافت می کنند، بررسی نکرده است. برای پر کردن این شکاف دانش، جولی ام پیک و همکارانش از بیمارستان بریگهام و زنان، در بوستون، به بررسی ارتباط بین استفاده ازSGLT2i و خطر نفرولیتیازیس در کار بالینی پرداختند.

برای این منظور، آنها یک مطالعه کوهورت مقایسه ی فعال با کاربر جدید با استفاده از داده‌های مربوط به بزرگسالان (بالای 18 سال) مبتلا به دیابت نوع 2 انجام دادند که درمان با آگونیست‌های گیرنده GLP-1، مهارکننده‌های SGLT2 و مهارکننده‌های DPP4 را بین سال‌های 2013 و 2020 آغاز کرده بودند.

پیامد اولیه تشخیص نفرولیتیازیس توسط کدهای طبقه بندی بین المللی بیماری ها در محیط سرپایی یا بستری بود. کاربران جدید مهارکننده‌های SGLT2 دارای امتیاز تمایل 1:1 بودند که با کاربران جدید مهارکننده‌های DPP4 یا آگونیست‌های گیرنده GLP-1 در مقایسه‌های زوجی مطابقت داشت. نرخ بروز، تفاوت نرخ (RDs)، و نسبت خطر تخمینی (HRs) محاسبه شد.

پس از تطبیق امتیاز تمایل به نسبت 1:1، تعداد 716406 بزرگسال مبتلا بهدیابت نوع 2 که درمان آنها با SGLT2i یا GLP-1RA آغاز شده بود(میانگین سنی 61.4 سال برای هر دو گروه؛ 51.4٪ در مقابل 51.2٪ زن؛ 48.6٪ در مقابل 48.5٪ مرد) و 662 بزرگسالان که درمان آنها با یکSGLT2i ، یا یکDPP4i  آغاز شده بود(میانگین سنی 61.8 در مقابل 61.7 سال؛ 47.4٪ در مقابل 47.3٪ زن؛ 52.6٪ در مقابل 52.7٪ مرد) در این تجزیه و تحلیل گنجانده شدند.

این مطالعه به یافته های زیر منجر شد:

· طی یک پیگیری متوسط 192 روزه، خطر نفرولیتیازیس در بیمارانی که درمان با SGLT2i را آغاز کرده بودند، کمتر از بیمارانی بود که درمان با یکGLP-1RA (14.9در مقابل 21.3 رویداد در هر 1000 سال-نفر؛HR= 0.69؛RD= 6.4-) یا یکDPP4i (14.6در مقابل 19.9 رویداد در هر 1000 سال-نفر؛HR= 0.74؛RD=5.3-) را آغاز کرده بودند.

· ارتباط بین مصرف SGLT2i و خطر نفرولیتیازیس از نظر جنسیت، نژاد و قومیت، سابقه بیماری مزمن کلیوی و چاقی، مشابه بود.

· میزان کاهش خطر با استفاده از SGLT2i در میان بزرگسالان کمتر از 70 سال در مقابل افراد 70 سال یا بالاتر، بیشتر بود(HR= 0.85؛RD=3.46-در هر 1000 سال-نفر).

محققان اظهار داشتند که "بر اساس این نتایج، خطر نفرولیتیازیس می تواند در هنگام تصمیم گیری در مورد داروهای کاهش دهنده ی قند خون برای بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 مورد توجه قرار گیرد."

منبع:

https://medicaldialogues.in/nephrology/news/sglt2-inhibitors-use-tied-to-lower-risk-of-kidney-stones-in-patients-with-type-2-diabetes-123749